آمبلیوپی که تنبلی چشم نیز نامیده می شوددید ضعیف یک چشم است که معمولاً در اثر ضعف بینایی در کودکی ایجاد می گردد.
کودکان تازه متولد شده قادر به دیدن هستند اما به تدریج در چند ماه اولیه زندگی قدرت بینایی شان افزایش می یابد. سیستم بینایی کودکان در سال های اولیه زندگی به سرعت تغییر می کند و افزایش قدرت بینایی ادامه می یابد.
برای داشتن دید طبیعی، هر دو چشم باید دید یکسانی داشته باشند. اگر کودکی به تنبلی چشم مبتلا باشد، نمی تواند به طور طبیعی از هر دو چشمش استفاده کند، بنابراین دید او ارتقا نمی یابد و حتی ممکن است کاهش یابد. پس از نه سال اولیه زندگی سیستم بینایی کاملاً تکامل یافته و معمولاً تغییرپذیر نخواهد بود.
اگر درمان هر چه سریع تر آغاز نشود، مشکلات عدیده ای در فرد ایجاد خواهد کرد که دید وی را چه در کودکی و چه در بزرگسالی تحت تأثیر قرار خواهند داد.
برخی از علائم تنبلی چشم از این قرار است:
داشتن انحراف در یکی از چشم ها نشانه ای از تنبلی چشم است
عوامل ذیل می تواند ریسک ابتلا به تنبلی چشم را در کودکان افزایش دهد:
درمان تنبلی چشم را باید هرچه سریعتر آغاز کرد تا از رشد مسئله دار سیستم بینایی کودک ممانعت به عمل آید.
استفاده از عینک، چشم بند و یا قطره چشمی
اگر تنبلی انکساری چشم مطرح باشد، ابتدا ممکن است برای رفع مشکلات فوکوس چشم عینک تجویز شود. اگر عینک به تنهایی نتواند مشکلات بینایی فرد را برطرف نماید، لازم است به مدت چند هفته یا چند ماه از چشم بند استفاده شود. پوشاندن چشم قوی تر کودک به وسیله یک چشم بند کودک را وادار می کند از چشم ضعیف خود استفاده نماید.
استراتژی دیگری که برای این منظور به کار می رود استفاده از قطرات چشمی یا عینک هایی با عدسی هایتار کننده برای کاهش موقتی دید چشم بهتر است.
حتی پس از این که دید چشم ضعیف تر بهبود یاید، در چند سال بعد نیاز خواهد بود هر از چند وقتی چشم قوی تر با چشم بند بسته شود تا بهبودی تنبلی چشم کامل شود.
معمولاً مشکل تنبلی چشم را پیش از انجام اعمال جراحی اصلاحی برای انحراف چشم درمان می کنند اما استفاده از قطرات مذکور و یا چشم بند پس از انجام عمل جراحی نیز ادامه می یابد.
مشکل تنبلی چشم معمولاً منحصراً با درمان یک بعدی رفع نمی شود. اگر چشم مشکلی مثل آب مروارید داشته باشد باید تحت عمل جراحی قرار بگیرد و یا در صورتی که دید چشم ضعیف باشد، باید تقویت شود تا دید طبیعی به دست آید.
