چشم انسان پیچیده ترین ارگان بدن دانسته شده است. تعداد زیاد بخش های موجود در ارگانی به کوچکی چشم شگفت انگیز است اما زمانی که به دشواری وظیفه این ارگان کوچک بیندیشیم به دلیل این پیچیدگی پی ببریم.
قرنیه: دریچه شفاف و پیشین چشم است که نور را به چشم منتقل و آن را متمرکز می نماید.
عنبیه: قسمت رنگی چشم است که در تنظیم مقدار نور وارده به چشم نقش دارد.
عدسی: ساختار شفاف درون چشم است که اشعه های نور را بر روی شبکیه متمرکز می نماید.
ماکولا: بخش کوچکی است در شبکیه متشکل از سلول های مخصوصی که به نور حساس هستند. ماکولا بخشی از چشم است که به ما قدرت می دهد جزئیات را به خوبی ببینیم.
عصب بینایی: عصبی است که چشم را به مغز متصل می نماید. عصب بینایی محرک هایی را که توسط شبکیه ایجاد شده اند به مغز منتقل می نماید و مغز به نوبه خود آنها را به شکل یک تصویر تفسیر می کند.
مردمک: قسمت مرکزی و تیره عنبیه است. مردمک تشخیص می دهد که چه مقدار نور به چشم وارد می شود. مردمک با توجه به میزان نوری که در دسترس است اندازه خود را تغییر می دهد.
شبکیه: لایه ای است که در پشت چشم قرار دارد و نور را دریافت نموده و محرک هایی ایجاد می نماید؛ این محرک ها توسط عصب بینایی به مغز ارسال می شوند.
زجاجیه: ماده شفاف و زلال و ژله ای مانندی است که قسمت میانی چشم را پر نموده است.
چشم انسان از بسیاری جوانب شبیه به دوربین دیجیتال عمل می کند:
ابتدا نور توسط قرنیه متمرکز می شود.
عنبیه مانند دیافراگم دوربین عمل می نماید و مقدار نوری را که به بخش پشتی چشم می رسد از طریق انطباق اندازه مردمک کنترل می نماید.
عدسی چشم دقیقاً پشت مردمک واقع شده و دوباره نور را متمرکز می نماید. عدسی طی فرآیندی که تطابق نامیده می شود به چشم کمک می نماید به طور خودکار بر اشیاء نزدیک و در حال نزدیک شدن فوکوس کند؛ دقیقاً مثل لنز دوربینی که فوکوس خودکار دارد.
نوری که توسط قرنیه و عدسی متمرکز ( و توسط عنبیه و مردمک محدود) شده است در این مرحله به شبکیه می رسد. شبکیه همچون سنسور یک دوربین دیجیتال عمل می کند که پیام های تصویری را به سیگنال های دیجیتال مبدل می نماید.
در این مرحله عصب بینایی این سیگنال ها را به کورتکس بینایی منتقل می کند.
