کولین
کولین در تمام موجودات زنده به عنوان یک ترکیب آزاد وجود دارد و به عنوان تشکیل دهنده تعدادی از اجزای سلولی از جمله فسفاتیدیل کولین(شایع ترین منبع کولین در رژیم غذایی)، اسفنگو میلین و استیل کولین می باشد. اگرچه سنتز کولین در انسان و سایر پستانداران به وقوع می پیوندد، شواهد نشان می دهد که بدن در حال رشد به کولین رژیم غذایی نیز نیاز دارد. در غنی سازی غذای نوزاد کولین به عنوان نمک های بی تارترات و کلرید استفاده می شود. اضافه کردن کولین به سایر غذاها معمول نیست مگر به عنوان یک جزء غذا، مثلاً فسفاتیدیل کولین به عنوان امولسیفایر. کولین ترکیبی بسیار پایدار می باشد و در طی ذخیره سازی، دستکاری، فرآیند و یا آماده سازی غذا، اتلاف و از بین رفتن آن قابل توجه نمی باشد.
کارنیتین
کارنیتین می تواند توسط بدن انسان سنتز شود، با این حال برخی افراد به نظر می رسد از کارنیتین اضافی در رژیم غذایی بهره مند شوند.
هیچ نیاز تغذیه ای برای کارنیتین معین نشده است. اگرچه در گیاهان و فرآورده های گیاهی میزان کارنیتین کم و یا صفر است اما در مواد غذایی با منشاء حیوانی به طور گسترده ای توزیع شده است. عملکرد کارنیتین به طور متابولیک در جابجایی اسیدهای آلی در سرتاسر غشاهای زیستی و در نتیجه تسهیل در استفاده از متابولیک و یا دفع آن ها می باشد. کارنیتین همچنین جابجایی برخی اسیدهای آلی خاص را تسهیل می نماید که موجب کاهش سمیت بالقوه آن ها در برخی سلول های خاص می شود. در غذاهای مشتق شده از حیوانات، کارنیتین به دو فرم آزاد و آسیل وجود دارد. کارنیتین های آسیل با اسیدهای آلی مختلفِ استریفیه شده به گروه هیدروکسیل C-3 به وقوع می پیوندند. کارنیتین بسیار پایدار بوده و تخریب آن در مواد غذایی کم و یا صفر می باشد.
کارنیتین مصنوعی جهت کاربردهای بالینی خاص به صورت بیولوژیک و L- ایزومر فعال استفاده می شود. D- کارنیتین هیچ فعالیت بیولوژیکی ندارد. L- کارنیتین به فرمول غذای نوزاد اضافه می گردد تا غلظت کارنیتین تا حد غلظت آن در شیر انسان افزایش یابد.
پیرولوکوئینولین کوئینون (Pyrroloquinoline Quinone)
پیرولوکوئینولین کوئینون (PQQ) یک کوئینون سه چرخه ای است که به عنوان یک کوآنزیم در چندین اکسیدو ردوکتاز باکتریایی عمل می کند. و همچنین گزارش شده است که یک کوآنزیم در آمین اکسیداز و لیزیل اکسیداز پستانداران می باشد. با این حال، یافته های اخیر نشان می دهد که کوآنزیمی که در اصل به عنوان PQQ در این آنزیم های پستانداران شناخته شده است اشتباه تشخیص داده شده اند و احتمالاً 6- هیدروکسی دی هیدروکسی فنیل آلانین کوئینون است. اگرچه تاکنون هیچ کاربردی از PQQ در پستانداران شناخته نشده است، مطالعات متعددی نیازهای تغذیه ای بسیار کمی را برای موش و رت نشان داده اند که به نظر می رسد همراه با تشکیل بافت همبند و تولید مثل طبیعی باشند. بنابراین عملکرد PQQ در گونه های پستانداران یک معما می باشد. از آنجا که PQQ طبیعت موجود در همه جا دارد و به دلیل سنتز آن توسط باکتری های روده ای، توسعه کمبود خودبه خودی PQQ در جوندگان یا انسان بعید به نظر می رسد.
